Een dagje strand in Kuta

Gisteravond hebben we een planning gemaakt voor de komende dagen. Gezien het weer dat na vandaag zou kunnen omslaan, planden we een dagje Kuta beach. Het was al druk op de weg, laats staan aan het strand. Tenminste niet qua toeristen, dat viel wel mee. Maar in de eerste 15 minuten op het warme strand werden we tenminste 35 keer aangesproken. Wilde men geen surfboards aam ons verhuren, dan was het wel een parasolplek, en dan spreek ik nog niet over de talloze verkopers van yscreams, sarongs, pijl en bogen, tattoe's, drinks, hoedjes, speelgoed, houten beelden, fruit, mini-olifantjes, tripjes naar weet ik waar naar toe. Je werd er gewoon Balinees toeter lampion van. En ja, het is natuurlijk hun living maar hebben ze niet in de gaten welke indruk dat maakt op de "klant"? Toen ik na 30 minuten nummer 102 confronteerde met mijn gemoed, keek hij mij aan, liet even een stilte vallen en zei hij op een meesterlijke wijze: "maybe later?" En dat we liggend aan het strand, en kijkend naar de kinderen die verwoede en goede pogingen doen om op een surfplank op de golven te blijven glijden, zien we zo ongeveer niet zo heel ver hiervandaan elke 10 minuten een vliegtuig aankomen of vertrekken. Zo'n luchtding heeft na het vreselijke ongeluk, momenteel wel een apart bijgevoel.o ja, een armbandjes, kettinkjes, tassen, bodyboards, zonnebrillen en massages kon je ook nog krijgen op de beach van een van de weinige witte zandstranden op Bali. Zo dadelijk lekker eten in een warung en dan terug naar huis.